Toen ik achttien was en net piano leerde spelen, kreeg ik advies van mijn excentrieke oom, die een fanatiek amateurmusicus was. Hij zei me dat ik mineurakkoorden moest schrijven met kleine letters. Ik was onder de indruk van zijn persoonlijkheid en ik volgde zijn advies op. Deze manier van noteren is zeker geen rare gedachte. Het komt overeen met de manier waarop majeur- en mineur-toonsoorten worden genoteerd in de klassieke muziek (met name in sommige Europese landen). Bijvoorbeeld, een vioolconcert staat dan in D-majeur of in d-mineur. En in analyses in trappen wordt deze manier van noteren ook vaak gebruikt.
Als je mineurakkoorden schrijft met kleine letters heb je de aanduiding m niet meer nodig. Met deze manier van schrijven ziet My funny Valentine er als volgt uit:
d d/
C#
My funny Valentine
d/
C d/
B
Sweet comic Valentine
B@
g11
You make me smile
e7<5
A7
With my heart
Niet gebruikelijk
Er is zeker iets te zeggen voor deze wijze van noteren. Het is compact en intuïtief begrijpelijk. Ik heb deze schrijfwijze jarenlang gebruikt. Totdat ik me op een gegeven moment realiseerde dat het weliswaar handig is, maar niet de gebruikelijke manier van noteren. Sindsdien schrijf ik akkoorden weer gewoon zoals het hoort, met hoofdletters en een m waar nodig.