Ik krijg er nog steeds geen genoeg van. Hier is weer een lange sequens, ditmaal in mineur:

Bij deze weer een uitbreiding van de serie sequensen die ik twee weken geleden begon:

Deze inzingoefening horen bij de serie die ik twee berichten eerder begon:

De inzingoefeningen van een paar dagen terug hebben een nieuwe weg voor me geopend voor het schrijven. Hier zijn een paar oefeningen die op dezelfde manier zijn opgebouwd, maar nu in een 3/2-maat:

In deze arpeggio’s liggen de vier stemmen dicht bij elkaar. Het ligt dus voor de bassen aan de hoge kant en voor de sopranen aan de lage kant. Deze oefening is bij uitstek geschikt om de stemgroepen goed naar elkaar te laten kleuren:

In deze oefening gaat de tenor telkens wat later omlaag dan de andere drie stemmen, waardoor er prettige sext-liggingen ontstaan. Het geheel doet een beetje denken aan de beroemde canon van Pachelbel:

Een tijdje terug plaatste ik een jazzy inzingoefening waarbij er tussen de tenor en bas steeds een halve secunde ligt. Hier is een vergelijkbare oefening waarbij er tussen de sopraan en alt telkens één toon ligt:

De vier zinnen van deze oefening beginnen eenstemmig en waaieren daarna uit naar zesstemmig. Elke partij heeft in dit geval een andere melodie (in tegenstelling tot veel van mijn andere inzingoefeningen). Maar als de eerste twee maten gekend zijn, is de verdere oefening eenvoudig, omdat die noten – telkens één secunde verschoven – herhaald worden: