Algemeen

In deze oefening zingen alle stemgroepen een andere lijn. Toch is de oefening eenvoudig in te studeren, omdat hetzelfde figuur telkens een terts hoger herhaald wordt:

Hier is een inzingoefening waarbij er telkens dissonanten worden gecreëerd die weer opgelost worden.

We beginnen met een tweestemmige oefening:

Hier is een inzingoefening die gemakkelijk uit te leggen is, maar die verrassend lastig is om te zingen en ook verrassend lang boeiend blijft. Twee groepen zingen een majeur toonladder, en zetten daarbij na elkaar in. Maar in plaats van in tertsen, zing je in secundes:

Hier is een inzingoefening die specifiek bedoeld is om septiem-akkoorden te zingen. In deze warm-up zingen alle stemmen diatonisch (dat wil zeggen: volgens de toonladder). De trappen die worden gezongen zijn achtereenvolgens: I–II–IV, II–III–VI, IV–III–II–I. De vijfde trap is vermeden omdat dat minder consonant is, met de tritonus tussen de terts en de septiem.

Hier is de basisoefening zonder septiemen:

De meeste pop- en jazz-zangers spreken Engelse teksten uit op zijn Amerikaans. Verrassend genoeg geldt dat ook voor muzikanten die uit Engeland komen. In een koor dat lichte muziek zingt, is het dus een logische keus om eveneens de Amerikaanse uitspraak aan te houden.

Eén van de meest opvallende verschillen tussen het Amerikaans en het Engels is de manier waarop medeklinkers aan het eind van woorden worden uitgesproken. In het Amerikaans worden die – in tegenstelling tot in het Engels – veelal ingeslikt.

Je hoort regelmatig zangers en dirigenten beweren dat een grote terts laag moet worden geïntoneerd. Die redenatie gaat als volgt. De moderne instrumenten die we gebruiken zijn gelijkzwevend gestemd. In dat systeem klinkt een grote terts hoger dan de reine grote terts die volgt uit de boventonenreeks. Een mooie reine grote terts klinkt dus lager dan de gelijkzwevende terts en dus moeten we grote tertsen laag intoneren. Volgens dezelfde redenatie zouden we kleine tertsen hoog moeten intoneren.

Bij het solmiseren geef je de noten van de toonladder aan met do-re-mi, enzovoort. Voor die notennamen bestaan ook handgebaren. Ik heb een poster gemaakt waar die gebaren overzichtelijk op staan. Op een flink formaat, namelijk A1, 84×60 cm. Leuk voor aan de muur in je werkkamer of in de repetitieruimte.