De meeste pop- en jazz-zangers spreken Engelse teksten uit op zijn Amerikaans. Verrassend genoeg geldt dat ook voor muzikanten die uit Engeland komen. In een koor dat lichte muziek zingt, is het dus een logische keus om eveneens de Amerikaanse uitspraak aan te houden.
Eén van de meest opvallende verschillen tussen het Amerikaans en het Engels is de manier waarop medeklinkers aan het eind van woorden worden uitgesproken. In het Amerikaans worden die – in tegenstelling tot in het Engels – veelal ingeslikt.
Neem bijvoorbeeld het woord ‘hat’. Een Amerikaan spreekt daarin de ‘t’ niet of nauwelijks uit. Desondanks kan de luisteraar waarnemen dat het woord eindigt met een ‘t’. Die letter wordt namelijk wel degelijk gevormd met de tong en de lippen. Uit de manier waarop de ‘a’ aan het eind van klank verandert, kan worden afgeleid welke letter erna komt.
Het inslikken van slotmedeklinkers in het Amerikaans is het meest duidelijk hoorbaar bij ‘c’, ‘d’, ‘g’, ‘k’, ‘p’ en ‘t’. In alle voorbeelden die hieronder staan, wordt de laatste letter van het linkerwoord niet of nauwelijks uitgesproken:
| c en k | magic feeling |
| sick man | |
| dark night | |
| d | bad thing |
| cold beer | |
| g | big deal |
| p | deep dive |
| top secret | |
| t | fast car |
| neat place |
De manier waarop slotmedeklinkers uitgesproken worden, is afhankelijk van het woord dat erop volgt. Als dat woord begint met een klinker, zal de slotmedeklinker wel degelijk te horen zijn. Bijvoorbeeld, in ‘the kid is fine’ klinkt de ‘d’ luider dan in ‘the kid was fine’.