De sus4 is een alteratie, waarbij de terts een secunde omhoog is gegaan naar de kwart. Bijvoorbeeld, in Csus4
is de terts e verhoogd naar f. In de klassieke harmonieleer hoort deze toon omlaag op te lossen naar de terts. En in jazz en pop zal dat ook ook vaak gebeuren. (Hoewel in sommige stijlen de sus4
niet hoeft op te lossen.)
Als docent arrangeren kom ik regelmatig studenten tegen die beweren dat een bepaalde manier van akkoorden noteren fout is. Blijkbaar hebben ze één methode van noteren aangereikt gekregen en denken ze dat die de enige juiste is. Dat is erg jammer. Ze hadden moeten leren dat verschillende musici akkoordsymbolen op verschillen manieren gebruiken.
Een goede manier om dat te illustreren is om een aantal bekende boeken met akkoordenschema’s naast elkaar te leggen. Laten we The Real Book en The New Real Book eens vergelijken, twee zeer bekende collecties, gebruikt door eindeloos veel muzikanten.
Als je in de jazz-muziek een akkoord met een none schrijft, impliceert die een septiem. In C9
bijvoorbeeld zit naast de none een septiem. Deze afspraak bespaart tijd bij het schrijven en lezen van akkoorden, want in de jazz speel je nu eenmaal een negen bijna altijd in combinatie met een zeven. Mocht het ooit nodig zijn om een akkoord te schrijven met een negen, maar zonder een zeven, dan noteer je write Cadd9
. Het bovenstaande wordt onderwezen op conservatoria over de hele wereld en deze kennis vindt je ook in boeken en op Wikipedia.
Je zou dus verwachten dat iedereen het eens is over deze manier van noteren. Maar dat is toch niet zo.
In de klassieke contrapunt is het verboden om stemmen te laten bewegen in parallelle kwinten. In hoeverre geldt die regel ook in de lichte muziek? Om hier achter te komen is het waardevol om concrete voorbeelden te onderzoeken. Daarvoor staat in dit bericht een aantal bekende stukjes muziek waarin kwintparallelen voorkomen.
Als je nieuw repertoire zoekt voor je koor, moet je inschatten of het aansluit bij het niveau van je groep. Daarvoor is het praktisch als de moeilijkheidsgraad van arrangementen is aangegeven. Het is gangbaar om daarvoor een schaal te gebruiken van niveau I (eenvoudig) tot V (erg lastig).
In een eerder bericht is geschetst welke eigenschappen de arrangementen van de verschillende niveau’s hebben. Om de indeling nog tastbaarder te maken, staan er in dit bericht voorbeelden van de verschillende niveau’s.
Onlangs had ik een workshop arrangeren en daar hebben we gewerkt aan het schrijven van homofone tussenstemmen. Uitgangspunt was het refrein van Killing me softly. De melodie en de basstem had ik uitgeschreven voor de sopraan en bas, en de opdracht was om de alt en de tenor in te vullen:
Als je begint met een arrangement voor koor staat wat mij betreft de toonsoort nog niet vast. Meestal kijk je eerst welke stemgroep de melodie gaat zingen en aan de hand daarvan bepaal je de hoogte van de melodie en daarmee de toonsoort van het arrangement. Klassieke musici staan vaak verbaasd over deze volgorde van werken. Zij ervaren de toonsoort van het stuk als een vast gegeven, als een bewuste keus van de originele artiest. En zij durven daarvan nauwelijks af te wijken.
Voor dirigenten heb ik wat speciaals gemaakt. Iets leuks en leerzaams voor aan de muur: een poster met de belangrijkste slagfiguren. De bewegingen die je maakt bij de verschillende maatsoorten heb ik zo mooi mogelijk uitgewerkt. De poster is lekker groot, op A1. Leuk voor in je werkkamer, of voor in het lokaal op middelbare school, muziekschool of conservatorium. Binnenkort verkrijgbaar via mijn website.
Het is al weer een tijdje geleden dat ik bezig was met het tekenen van slagfiguren. In eerdere berichten liet ik mijn versie van de drie- en vierslag zien. Hier zijn een paar nieuwe figuren.
In deze oefening zing je een melodie eerst in majeur, dan in mineur en ten slotte weer in majeur:
