Sommige muzikanten schrijven in akkoordsymbolen de toevoegingen die na de eerste toevoeging komen tussen haakjes. Ze schrijven dus G7(>9) in plaats van G7>9 en D7(<9<5) in plaats van D7<9<5. Deze notatiewijze kun je zien in The New Real Book. Hier is een voorbeeld, een fragment van Take the A train.

De meeste muzikanten noteren mineurakkoorden op dezelfde manier: met een m. Dus schrijven we DM en GM7. Maar sommige muzikanten gebruiken in plaats daarvan min. En in sommige boeken, zoals The New Real Book en The Latin Real Book (beide gepubliceerd door Sher Music), wordt mi gebruikt.

Hoe zijn deze voorkeuren verdeeld? Om daar achter te komen, heb ik een klein onderzoekje gedaan met Google.

Het akkoord met de noten c, e, g, bes and es (of dis, hoe noteer je dat? In de VS schrijven de meeste muzikanten C7>9. In Nederland schrijft men het echter meestal als C7<10. En het schijnt dat die laatste schrijfwijze in de vroege jaren van de jazz ook in de VS gebruikt werd.

Hoe kunnen we kiezen tussen deze twee mogelijkheden? Er is voor zowel C7>9 als C7<10 iets te zeggen.

Toen ik achttien was en net piano leerde spelen, kreeg ik advies van mijn enigszins excentrieke oom, die een fanatiek amateurmusicus was. Hij zei me dat ik mineurakkoorden moest schrijven met kleine letters. Ik was onder de indruk van zijn persoonlijkheid en ik volgde zijn advies op. En deze manier van noteren is zeker geen slecht idee. Het komt overeen met de manier waarop majeur en mineur toonsoorten worden genoteerd in de klassieke muziek (met name in sommige Europese landen). Bijvoorbeeld, een vioolconcert staat dan in D majeur of in d mineur. En het komt ook overeen met de manier waarop trappen vaak worden genoteerd.

De sus4 is een alteratie, waarbij de terts een secunde omhoog is gegaan naar de kwart. Bijvoorbeeld, in Csus4 is de terts verhoogd naar de f. In de klassieke harmonieleer hoort deze toon omlaag op te lossen naar de terts. En in jazz en pop zal dat ook ook vaak gebeuren. (Hoewel in sommige stijlen de sus4 niet hoeft op te lossen.)

Als docent arrangeren kom ik regelmatig studenten tegen die beweren dat een bepaalde manier van akkoorden noteren fout is. Blijkbaar hebben ze één notatiesysteem geleerd en denken ze dat die methode de enige juiste is. Dat is erg jammer. Iemand had ze moeten vertellen dat verschillende musici akkoordsymbolen op verschillen manieren gebruiken.

Een goede manier om dat te illustreren is om een aantal bekende boeken met akkoordenschema’s naast elkaar te leggen. Laten we The Real Book en The New Real Book eens vergelijken, twee zeer bekende collecties, gebruikt door eindeloos veel muzikanten.

Als je in de jazz-muziek een akkoord met een none schrijft, impliceert die een septiem. In C9 bijvoorbeeld zit naast de none een septiem. Deze afspraak bespaart tijd bij het schrijven en lezen van akkoorden, want in de jazz speel je nu eenmaal een negen bijna altijd in combinatie met een zeven. Mocht het ooit nodig zijn om een akkoord te schrijven met een negen, maar zonder een zeven, dan noteer je write Cadd9. Het bovenstaande wordt onderwezen op conservatoria over de hele wereld en deze kennis vindt je ook in boeken en op Wikipedia.